บทที่ 392

หลายชั่วโมงต่อมา

ปราสาทตกอยู่ในความเงียบงัน

ตามโถงทางเดินอันไกลโพ้นมีเพียงเสียงแผ่วเบาแห่งรัตติกาล—เสียงทหารยามเปลี่ยนเวร เสียงปิดประตู เสียงลมกระซิบกระทบแผ่นหิน

ภายในห้องบรรทม โลกทั้งใบราวกับหดแคบลงเหลือเพียงคนสองคน

เจเดนกระตุกเชือกผูกเสื้อคลุม พึมพำกับตัวเองขณะที่เนื้อผ้าพันรอบข้อศอก “ฉันว่าไอ้เส...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ